asla diyemem aşka.. gönlüm rahat saçlarım gür ellerim beyaz,olsa o’nun endamına uygun pek mütenasip şiirler yazacağım,ama pastoral aklımı zayi izi kara kalem gölgesi çelme çelme uçurum, aşkın z/amansız kıvrımlarından akan imgeler intihar boşluğuna döküldüler.. başımın çocuksu siyahında biten günün ağıtsal gücenmeleri kaleme sızan,saçkıran hüzün meltemiydi,nedeni yakışmak istedi baharsen/ime,sevda perçemleri alnımın açık sayfasına çizilen masum bir yamaçtan çiçek çiçek söküldüler.. sonunda şair teşbihine sığınıp sıkıca tutuyordum hataları,avuçlarımda ket vurdum art düşüncenin dönüş yolundaki telaş satırlarına tümcesi sevdabozan paragrafta sahihmiş kağıt kesiği kanama suçsuzum diye yazdım,üstüme devrilen kapılara/ama şehrin itiraf yanıklarına merhem beyaz güvercinler de, küstüler/bana yalnız kaldı hayretimle,aşk ve nefret müsademeleri,kalbime çok yakındı şiirle birlikte, ellerimde öldüler... .. |