BEN VE ROTASIZ SEVDAM
Beni daha ne kadar üzebilirdin ki...
Kararsız bir yolcu gemisi gibiydin Rotası olmayan Daha önce aldığın bir kaç yolcunun da İneli çok olmuştu bu yorgun gemiden... Her uğradığın limandan Kendin gibi rotasız yolcular alıyordun. Kaybolmuş yitik bir umudun peşinden Öylesine sürükleniyordun kendinden kaçarak. Çocukluğunda öldürmüşlerdi umutlarını Çöpleri karıştırıken tinerli burnun Daha o zamandan öğretmişlerdi sevgisizliği koklamayı Annenin koynundan kopmanın ağıtlarını Daha o yaşta yakmışlardı yüreğinin ortasına. Kendin bir bedel ödemiş Karşılığında ruhsuz bir beden sahibi olmuştun Yağmurlar öperken soğuk yüzünü karanlık gecelerde Kendin gibi yok etmeye yemin etmiştin sevgiyi Veresiye yaşıyordun Bazen ödemeden bedelini kaçiyordun ardına bakmadan.. En çok da Sabahları fırından çıkan sıcak ekmek kokusu Sana sen olduğunu Sana bir anne baba kokusunu getirirdi açlığına Daha bir içlenir Damarlarında olmayan yuvanın özlemini akıtırdın. Ve biz işte böyle bir dönemeçde karşılaştık seninle.. Her sözünle vururken beni sırtımdan Her sözünle öperdin bir türlü ısıtamadığın dudaklarımdan. Ne sen öldün bu sevdadan Ne de ben öldüm Gitme vakti gelince bu limandan Çocukluğunu sarmalayıp kundak yaptım Anne sıcaklığı ile sarmalayıp Burnuna en tatlısından kendi kokumu doldurdum. Limanda sana el sallarken kırık dökük ellerimle Rüzgarlara fısıldadım gönderdim adını Seni ne kadar sevdiğimi getirecekler Ayrıldıktan sonra dönmiyeceğin bu limandan. Bil ki çocuk istediğin kadar sevildin Sen bilmesen de İstediğin kadar özleneceksin Hiç dönmesende. Ayvazım DENİZ |