Hey, komünist şair!
Yaptın yine devrimini
Fethettin kalbimi, benliğimi
Düşünemez oldum senin aksini
Gelsem yanına Münevver gibi
Ben de söylesem seni deli gibi sevdiğimi
Münevver için Pirayesinden vazgeçen sen
Vazgeçer miydin benim için de her şeyden?
Artık çok geç dediğini duyar gibiyim
Sarı saçların, mavi gözlerin
Ben göremeden toprak oldu şairim
Kalbin dayanamadı
Başka bir ülkenin havasına
Ah be Moskova
Yettin onca insana da
Yetemedin mi Nazımıma
Ama sen de haklısın
Ruhu senle olmayanın
Ne yazar bedeni senle olsa
O seni istemedi Moskova
Onun istediği üç tarafı çevrili yarım ada
O istemedi ki rüzgara karşı yürüyen adamı başında
Olsaydı eğer saplanmış bir çınar ağacı Türk toprağına
Huzurda rahat ederdi mutlaka
Gelirdim ben de yanı başına
Dalardık birlikte sonsuzluk uykusuna
O çınar ağacının altında...