SEN
Sen, gökte ay,
Yerde su. Ben neyim? Bilemiyorum doğrusu. Sen, dalgalı deniz. Bahar müjdesi. Ben: Karabasan, Sabah öncesi. Sen, narin gelincik, Can içre can. Ben, kuru ırmak, Tersine akan. Sen, güzeller güzeli, Damarımda kan. Ben, acı çığlık Boğazda kalan. Sen,aşk, Sen neşe. Rakip oldun güneşe. Ben, taş, Ben, toprak, Koy, beni ateşe. Fikret DUMAN |
Gecelerde umut umut yeşerip,
Gündüzleri sokakları şaşırıp,
Dakikaya üç beş mısra düşürüp,
Sene gibi yaşadın mı günü sen?
Gözlerimi asla uyku tutmuyor,
Hayallerin beni tatmin etmiyor,
Kelimeler ifadeye yetmiyor,
Anlamazsın bilemezsin bunu sen.
Kahpe felek mahkum etmiş elimi,
Bundan arıyorum belki ölümü,
Bir ben bir de Allah bilir halimi,
Dağ başında taş mı sandın beni sen?
Ne benzerin vardır ne de bir eşin,
Sen misin ışığı ayın, güneşin?
Bilmem aynalarla nedir ki işin?
Gel kendini bir de bende tanı sen?
KURTOĞLU’M ne olur insafa gelsen,
Hayat “sevgi” demek ah bunu bilsen,
Vallahi sevdiğim yerimde olsan,
Benden yaman sever idin seni sen
11-Haziran–2004-Cuma
Rifat Kurtoğlu