HAYATA SUSMAK
Konuşmaktansa susmak hayata
Susarak ağlamak. Her şeyini sunmak belki de azrail’e Zamanını beklemeden ölmenin. Ya da gülmek umarsız Deli olup herşeyi bu şehire gömmek Doyarmı bu şehir söyle doyarmı Günahsız saf kalpleri yemeye doyarmı. Hemen her lokmada gözümüz var komşunun Tavuğumuza kış mı dedi de görmedik Yetmedi hiç bir şeye sözümüz Öyküler yazsak anlarmı Şiirden anlamayan özümüz.. Bir imge Bir simge Anlatırmı annesini kaybeden çocuğun gözyaşını. Acıları ekmeğe katık yapan fahişenin Hayallerinii anlatırmı yazılan romanlar. Boş bir kağıtta astarsız resimler çizenin Şikayeti uzanırmı boşluğa İçimde kişneyen yalnızlığa gem vururmu Bir operanın ağıtları. Çiğne ulan çiğne Al bu acı senindir Kes sunakda ki kafamı akıt kadehe Dik kafana sonlansın sana ait dualarım İbadetine mıhla beni. Ki beyazı siyaha çeviren uşağım ben Katil benim Okuma bu romanı boş yere Sonu belli olan her şiir gibi Avam bir nota da Göm ruhunun karanlıklarına. Ayvazım DENİZ |