Zaman geçiyordu. Hasret vuruyordu mihenk taşımıza. Can çekişiyorduk. Özlemlerimiz boğuyordu ufalan yüreklerimizi. Çaresizdik, çare olamadık kimsesizliğimize. Parçalanıp dağılmıştık en ücra köşelere. Hastaydık, yılmıştık tükeniyorduk her salise.

Zaman geçiyordu. Yorgunduk, arandık durduk. Bulamadık sihirli sözcükleri. Efsaneler geçti aklımızdan, garip garip rivayetler. Vakti gelince boyun büken ayçiçeği gibiydik. Güneş doğmayınca sabahları göremedik.

Zaman geçiyordu. Tik tak vuruyordu saatin yelkovanı. Bekleyişteydik. Karabasan gibi çökmüştü içimize yitiklik. Ne yapmalı, kime danışmalıydı? Sahi bunu bilen çıkar mıydı? Aldandık. Aldatılmak istedik iyi sözcüklerle. İhtiyacımız vardı titremeye.

Zaman geçiyordu. Olmuyordu bir türlü. Kalp atışları! İnsanların kalbi atardı dimi? Atmıyordu. Dinledik çok dinledik çıt çıkmıyordu. İnsanlar nefeslerini avuç içlerinde saklıyordu sanki, hepsi bir hapşuruğa kurban gidebilirdi…

Zaman zaman zaman… Hepsi koca bir yalan. Tam şah damarımda hissediyordum… Defalarca aklımı oynattım, çevirdim çevreledim orda duruyordu işte acının bir yere gittiği yoktu. Tepeme çökmüştü sitemler. Yiv yiv derinleşiyordu içimde masumiyetler. Masumiyet… Ne tatlı şekermiş meğer…

Şimdi zamanın durduğu noktadayım. Mekânların önemi yok, ben hep aynı kalıptayım.
Mezar taşlarında sakladım gülüşlerimi, yitip giden çocukluğumu, hayallerimi, sevdiklerimi, sevinçlerimi, mutlululuklarımı, masumiyetlerimi…

Yine de istiyorum. İstiyorumki barış olsun, kardeşçe yaşayalım. Her şey geri de kalsın biz yenilenmiş olalım.

Yine de istiyorum. İstiyorum ki kandiller yansın hep içimizde, karanlıktan korkmayalım. Her yer aydınlık olsun biz karalar bağlamayalım…