Umduğumu bulamadım
Çok değişmiş köyüm benim
Öz vatanıma yabancıyım
Berline döneceğim
Şiiri okuyunca, neden hiç şaşırmadım biliyorum. Nasıl da hızlı değişti herşey, aklım almıyor benim de.

Seneler geçmiş aradan
Vefa yok ana babadan
Düşman gibi kardeşlerim
Berline döneceğim
İnsanın yıkılmaz sandığı kaleleri değil midir, kardeşler. Kardeşler bile zaman uyup, hassas duygulara uğramıyorsa eğer ne bekler ki insan, diğerlerinden.

Arkadaşım dostum yok
Hekes bir alem
Şimdi tek çarem
Berline döneceğim
Ne çok arkadaşımız, ne değerli dostlarımız vardı bizim de. Sabun köpüğüne döndü tatlı sohbetler. Teker teker giderlerken, kalan bir iki dost yeter derdim. Zamanın bireyselleşme modasına uyup, onlar da gittiğinde dalları olmayan bir ağaca döndüm. Kendimde aradım durdum sebebini. Suçlu harfleri, iyi niyetin içinde buldum. Keskin acı bir koku yayıldı yüreğime, yalnızlıkla resmen yüzleştim.

Gurbette başlar biter
Belkide orda yiter
Buda benim kaderim
Berline döneceğim
Gurbet, bazen insanı evinde yakalar. Kendi içine kaçar bazen insan, gideceği yer yoksa eğer. Tam da can damarımdan vurdu şiir beni, bazı hayal kırıklıklarını anlatmaya yetmiyor bazen sözler. Elbet geçicidir tüm acılar, geriye tecrübeli şiirler kalır. Hayat onarır nasıl olsa, yürek umutsuzca parçalansa da. Dilerim, şiirin yolculuğu hiç bitmez, ışık saçar geleceğe. Saygılarımla.

aqh dostum ah seni çok iyi anlıyorum tam 12 sene yurt dışında görev yapmıştım

selamlarımlas;,