Öyle apansız olmadı gidişin;
Yavaş,yavaş, ilişklerimden çekilerek,sessizce...
İçimizi yakan o ateş korken bile yok saymayı seçtik,
Ne kendimize diyebildik nede başkasına
Sahi bu neyi hafifletebilirdi ki
Yüreğimizde ki acıyı mı?, içimize düşen korun ateşe koşma telaşını mı?
yüreğimdeki kor beynimde volkanik patlamalar yapıyorken bile susuyorum
O mahzun halinin içimi parçalayan bu acısı defalarca hançerlerken ruhumu...
Tüm ızdırabına rağmen sessiz duran halin yerle bir ediyor benliğimi...
Öyle apansız olmayan gidişin, sızısı artan bir haldi bende
Ne yapabilirdim ki zaman aktıkça artan yaralarına,yaralarıma
Daha çokmu sevmeliydim,daha çokmu öpmeliydim
Biliyordum ki daha çok ne yaparsam yapayım;
Ne bana yetecekti nede sana yetişecekti...
Apansız olamayn gidişine hazırlanan ruhum bir sabah apansız gidişinle öylece kalakaldı...