Ayın matem tutmuş halinde aradım seni
Karanlığın kendini aydınlıga bırakışın da
Somut resimlerin soyut resimlere hasretliginde
Vazgeçemiyorum bilirsin en umulmadık zamanlar da

Sana sesleniyorum duyuyormusun sesiz geceler de
Umudunu yitirmiş çocukların çıglığında
Üşüyor yanlızlıgım üşüyor bedenim
Kendini kaybetmiş bir kuş gibi ne tarafa gitsem
Hangi tarafa savrulsam seni düşünüyorum
Yoksun biliyorum yinede seni senden çok
Yaşamak istiyorum


Yokluğun beni avutmuyor viran olan şehirlerin
Aydınlığı vurur yüzüme gül yüzüne bakarım edası ile
Yanlızlğım ve ben vazgeçemiyorum kendini yitirmiş
Sanki geçmişten geleceğe hep seni sorar yokluğun
Bende bir umut hadi çıkta gel dargın vücudum
Hep seni sorar neredesin ve ben vazgeçemiyorum
Çünkü yoksun çünkü vazgeçemiyorum vazgeçilmezimsin

İbrahim KANDAMAR
03.04.2003