0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
994
Okunma
En çok, ceplerim boş kaldığı vakit çöker kimsesizliğim,
En boynu bükük zamanlarım,
Bir kuru ekmeğin şefkatine sığındığım anlardır.
Gözlerimi dolduran onca şeye karşı.
Harcadığım umutlarım ayırır ömrümü ikiye,
Bir de, eskiden kalma bir acı yer eder,
Şöyle, bağdaş kurup oturunca yüreğimin başına.
Bak gör o vakitler sen bendeki yoksulluğu…
Terk etmeyen yalnızlığı dost edinip sararsam çarşaflara,
Bir onlar olur yoldaş gecelerime…
İşte o vakitler buralardan giderim,
Artık yerim yurdum yoktur derim.
Giderim ki ardına bakmadan,
Kaçan ceylanların ürkekliğini çeker elimdeki tesbih.
