vay be.... bune güzel şiirdi oğlum oğlum.harikaydı .aşık olupta aşkından nankörlük görmek en acı olaylardan biridir. kahramanın çok sevmiş.uğrunda çok çabalamış.geleceksen gel artık diye feryat ediyor.bunalıma sokmuş kahramanını.kahramanının canı çok sıkılıyor bu işe .başlıyor kendi kendine söylenmeye.(bak arkadaş,bunca yıl yaşamışsın, hayattan payına düşeni almışsın; sevmişsin ,sevilmişsin ama sevgilin biraz nankör çıktı.Fakat zaman zaman sorarsın kendine "böyle mi olmalıydı?" diye; benim sevgim böyle nan körlükmü görmeliydi.Yalnız gerçekten beni bıraktıysan sana hayatta dönmem bunu bilesin.kinim yoktur ama kendinden soğutma beni.Belki benimde her şeyim oldu ama "SEN" yoktun!
Niye dönmüyorsun karam.
İnsan herkesi, her şeyi sevebilir! Güzel bir kalbi seversin, bir çiçeği seversin, baharı, güneşi, yıldızları, çocukları seversin... Hatta çok seversin;
Ama... "AŞK" var ya dostum?
"AŞK" başkadır...O nu tek başına yaratamazsın.) Diyor ve kendi kendine kahredip ,oturup bir şiir yazıyor.Şiirin adınıda KARAM KOYUYOR.
Sevgili oğlum, şiiriniz çok güzel ve çok anlamlıydı.kutlarım.puanım tam.
şimdi şiirinize ve yorumumu uygun iki güzel söz ekliyorum.hoşçakalın.

Anlattıkça kış vuruyor satırlarıma

Anlattıkça üşüyor, anlattıkça ısınıyor yüreğim.
Bugün sardunyalarım da açmadı
Belki de küskün renklere
Ellerimde günah gibi yaşayamadıklarım
Sensiz soluyorum anlayacağın
Mavi mavi ölüyorum

Duyuyor musun, orada mısın,
Var mısın, yok musun?
Bir tek şeyi unutma!

Seni sevdim ben.

Yanarak, yıkılarak
Aklıma her geldiğinde ağlayarak....