doğduğuma en çok babam sevinmiş,
oğlum diye diye
demirleri tutuşturup el ele
merdiven dayamış güneşe…

altı yaşımda okumaya başladım.
yedimde, ilk dayağımı solağım diye yedim.
sekizimde ise aşık oldum
ikinci dayağımı da on yaşımda
aşık oldum diye
ilkokul öğretmenimden yedim
neymiş efendim!
küçük diye yaşım, aşık olamazmışım

ilkokulu bitirdiğimde,
koparmak istediler, beni okuldan
“bu çocuk okumaz” diye
ilk ve tek direnen annem oldu
gözünde yaş, ayağında terlik
koşa koşa yazdırdı beni okula

uzunca bir aradan sonra
tekrar aşık olmuştum
on üçümdeydim…
ama korkup kimseye bir şey diyemedim
yine dayak yerim diye
sevgimi söyleyemedim…

liseyi bitirdikten hemen sonra
bir işte çalışmaya başladım
ilk işimdi,
para kazanıp büyüdüğümü gösterecektim herkese
sonradan anladım
annemle babamın sevmedikleri şeyleri
niye kazanmaya çalıştıklarını…

on altım akarken yavaş yavaş on yediye
ilk şiirimi yazdım
aşık olduğum bir kıza
adının ilk harflerinden oluşmuyor diye şiir
terk etti beni
sonraki şiirlerimse bu gidişin ardından oldu
ve ilk harfleri hep ayrılığı anlattı

on yedime girdiğimdeyse ayrılığın acısı
yaşıma iyice yaş kattı
arkama dönüp baktığımdaysa
babamın güneşe dayadığı merdivenin
yirmi yedinci basamağındaydım

çok kızı sevdim…
çok iş değiştirdim…
çok da işsiz kaldım…
parayı değil ama
insanları kazandım…

şimdiyse;
hâlâ solağım…
aşığım…
okuyorum…
ve kazanmaya devam ediyorum…