Ne zaman terki diyar ettim memleketimi
Öyle bir yalnızlığa düşüverdim ki sorma
Kimi yüzüne güler, dostça yaklaşır kimi
Onca riyakârlığa şaşıverdim ki sorma

Büyük kentler apayrı bir dünya oluvermiş
Herkes ekmek peşinde, ekmek aslanağzında
Hırlı hırsız bir cümle iç içe doluvermiş
Kimi yanar, kimisi üşürken ayazında

Dolaşıyor insanlar betonların üstünde
Yıldızlar gibi sessiz bulut kadar selamsız
Bulamıyor kendini hiçbir parça bütünde
Zor şey kalabalıkta yaşamak yapayalnız

Kalmamış insanların dostluklarına güven
Bilinmiyor ki kimin eli kimin cebinde
Çıkılır mı bu hayat denen kıldan merdiven
Yelkovanın korkusu sürerken akrebinde

Memleketlim öyle mi? Her sabah çıktığımda
Duyan var Coşari’nin merhabasını duyan
Dost yüzlere dostane gözlerle baktığımda
Hiç kimse yok -komşusu aç iken tok uyuyan-

07.06.2012/Samsun

İbrahim COŞAR