KÖREBE
Körebe oyunuydu hayat bana
Hep ebe oldum ben Gözlerimi bağladım kırmızı bir kuşakla Yakaladım dediklerim de oldu bu oyunda Elimi sürmediklerimde. Korkarak tutunurken hayata Düşmemenin azimli savaşını verdim bazen Oyunu unutup. Bazen de yakaladım saklananlardan birini Tam açacakken gözlerimi Kaçıp kurtuldu elimden. Boş ellerimi sinene sardım Aramaya devam ettim sessizce. O kadar yorulduğum zamanlar oldu ki Bir köşeye çekilerek Ağlamak istedim hıçkırarak. Ebe olmak istemiyorum demek istedim Siz olun artık yeter. Kırmızıydı ya gözlerimde ki kuşak Pembe bana küseli çok olmuştu Bir ağacın altına çöktüm Kuşağı gözümden yavaşça söktüm. Körlüğe alışmış gözlerim Önce sızlasa da bakmaya alıştı Gökkuşağının renklerinde yıkanmaya. Artık ebe değilim ben Oyunu bıraktım Ama körebe oynarsam bir daha Önce kaçıp sonra da yakalanacağım sevdiğim ebeye Onun benim gibi kırmızıya aşık olmasını engelliyeceğim Hayatın rengarenk olduğunu hep bilecek. Ayvazım DENİZ |
Oyunu bıraktım
Ama körebe oynarsam bir daha
Önce kaçıp sonra da yakalanacağım sevdiğim ebeye
Onun benim gibi kırmızıya aşık olmasını engelliyeceğim
Hayatın rengarenk olduğunu hep bilecek.
Etkili finaliyle harika bir şiirdi.Hayatın zorluğu
çekilen acılar çok güzel anlatılmış.Güzel şiirinizi
tebrik ediyor saygılar sunuyorum..