SÖNMEYEN GÜNEŞ

Sönmeyen bir güneştir Samandağı
Gölge giremez oraya,
Gece de orada kendine ekmek bulamaz.
İnsanı yalnızca insandır
Ezilen kimse tutmuş ve tutacak elini.

İnsanım Samandağ’da.

Araplaşmış, Türkleşmiş, Ermenileşmiş
Denemez insanlaşmış olana
İnsandır Samandağ insanı
İnsanlık yeter tüm kimliklere
Ne kadar insansam ben
Olurum o kadar Samandağ’lı.

Kimliktir özgürlük Samandağ’da

Bir katil yılan dolaşır yurdumda
Maraş, Sivas, Çorum, Dersîm
Elleri kanla boyalı;
Hep susamıştır kana
Alışmıştır insan olanı yakmaya
Alışmıştır bebekleri ağaçlara asmaya
Atarak mermilerini nişanğah edip.

Karanlık pusu solumaz Samandağ’da

Gizli düşlerde aramakta kan kokusunu
Suç ’’denize karşı’’ durmakta olsa
Pusudadır alçak, gizli kınında
Bekliyor, planlıyor bir derin vahşet
Uyumaz insanlık Samandağı’nda
Sömeyecek güneş hiç bir boya ile.

MUSTAFA SÖYLEMEZ 14.07.2012