Yabancı bir şehrin nefesi nefesin olur, hiç beklemezken. Bir koku beklersin, kaldırımlar bir adım bekler.
Her şey yiter.
Boğazında yumru gibi kalan hıçkırıklar ve bir fırtına patlatamayan ağır hava. Bir şehir olursun, ışıkların yanar, söner ve öylece durursun.


Sözcükleri, sözlüklerde olmayan bir şehir bilir adımların dilini.
Kirpiklerin titreyişinden anlar, dalgalara ve kuşlara ettiğin küfürleri tanır. Bir şehir bir suskunluğu kuşatır.

Bir şehri solur, şehir olursun...
Nasıl göresi gelir yıldızları; biraz üşüdü, yakın bütün kaldırımları! Hüznü tanır kıyılar, kedileri sevdalara saklar.
Gecelerin kendine has bir üslubu vardır mesela, her zamankinden daha yabani ve daha sessiz. Lütufkâr fakat korku dolu.
Bir şehri, gecelerinden tanı.

Anlatır sokaklar sözcüksüzlüğüyle gözlerine düşen hüznü, kaldırımlar bir adım bekler. Tüm binalar bir olmuş, bir adımın çınlayışını.

Bir şehri solu.

İşte böyle dostlar...