Söyleyecek söz mü koydun Yavuz abi....
:)

Ne demeli bilmem ki

saygılarımla

"Önce insan" anlayışının egemen olduğu bir anlayış...Kutluyorum.Kaleminle bin yaşa...

Bil ki Kalubela’dan beri dimdikken başım
“Mertlik” tek şiarımdır, “şerefim” tek yoldaşım.
Hâlâ kim olduğumu sorarsan arkadaşım
Bir Aslan`ın tuttuğu suskun Zülfikâr benim.

severek okudum şiirinizi ..yürekten katılıyorum duygularınıza.....tam puan
yüreğiniz dert görmesin

Tek kelime... harikaydı..Kutlarım...Selam ve Saygımla...

Teşekkür ederim Sayın Makman.
Anladığınız gibi efendim, Yavuz Sultan Selim'i çağrıştırmalı.
Babamın "halkların kardeşliği"ne örnek olmam adına koyduğunu söylediği bir isimdir benimki.
Ve ben "Bu yüzden" derken, yukarıda bahsettiğim sebep kastediliyor aslında...


Selamlarımla...

Sayın Doğan'ın her şiiri zevkle okunuyor. Bu şiir, özel bir kültürün aynada yansıması konu olarak. Şair, şiirdeki altyapısı ile bu kültüre belki biraz uzak olanları bile hayran bırakıyor kendine. Yapısal anlamda gerçekten mükemmel bir şiir. Konu da elbet güzel yakalanmış. Zaten bir şiir ne kadar teknik anlamda mükemmel olursa olsun, konu yoksa değersizdir bence. Şiirde anlamakta zorlandığım bir tek nokta oldu, bunu da samimiyetle itiraf edeyim. "Bu yüzden Yavuz adım..." Elbet buradaki Yavuz'un mert, vs. anlamında kullanıldığını anlıyorum ama konu itibariyle hemen Yavuz Sultan Selim'i çağrıştırıyor ve bu konu ile ters mi düşüyor acaba? Belki bana öyle gelmiştir. Yavuz Doğan şiirlerini zevkle okumaya devam.

Tebrikler, selamlarımla.

ve suali doyuran, deyim uygun ise suali boğan bir final...

saygı ve selam ile...

“ Muhatabı kendini bilir! ”

Be hey kendini bilmez beni bana sorduysan
Adım “insan-ı kâmil” soyadım “Haydar” benim.
Hep susuyorum diye bunca cümle kurduysan
Sustuğum bildiğimin yarısı kadar benim.

Ne sandığın kadar kör ne kara ne zifirim
Üç günlük bir konakta an kadar misafirim
Eğer sen ulemaysan ben en büyük kafirim
Rêcm eylesen ne çıkar ruhum payîdar benim.

İster Hallacı gibi benim de yüz derimi
İster Maraş’a taşı dinmeyen kederimi
Nasılsa Hızır Paşa (!) biliyor kaderimi
Taşlara gülümserken güle küsmüş dar benim.

Bu yüzden “Yavuz” adım, bu yüzden çokum sana
“On iki” olsa adın birinde yokum sana
Bu yüzden “dergâh” olsan, aç değil tokum sana
Çünkü “Hünkâr-ı Bektâş”, “efkâr-ı didar” benim.

Sense Yezid demişsin haddini zorlayarak
Öfkeni cehaletin narıyla korlayarak
Oysa sen Hüseyn`imi susuz uğurlayarak
Kerbelâ’da gülerken yitirdiğin ar benim.

Peki sen, sûr üflenip doğrulunca Îsrafil
Vereceğin hesabı düşünmez misin gafil?
Beni neden sorarsın, be hey ekber-î sefil
Bir yanım tövbe eder,bir yanım bozar benim.

Yani sen, yarattığın kinle baş başa kalıp
Hayrı şerrine ortak meçhul bir düşe dalıp
Sahra-yı Kerbelâ’da yavaş yavaş azalıp
Kaybolurken, düşlerim “ Cennet”i arar benim.

Bil ki Kalubela’dan beri dimdikken başım
“Mertlik” tek şiarımdır, “şerefim” tek yoldaşım.
Hâlâ kim olduğumu sorarsan arkadaşım
Bir Aslan`ın tuttuğu suskun Zülfikâr benim.

hocam tekrar tekrar kopyalayıp yapıştırılca bir şiir. kaleminiz daim olsun. bugün O Şah-ı Velayet'e doyduk sayenizde.