Gölgeler
Dağların yamaçlarında açan ,
yaban çiçekleri gibiydik biçare, sen çoçuk,ben çocuk yağmurlar yağıyordu yüreğimize,masalsı Bir zamansız dağ rüzgarında savrulduk yalnız köklerimiz kaldı artık esme rüzgar esme,bu benim kaderim Avare akşamların iki nöbetcisiydik yolcu muyduk?bu şehrin iki insanı mıydık, yoksa bir yabancı mı? unuttuk hangi şehirden geldiğimizi dağıl bulutlar dağıl,susma sevdiğim, bu benim kaderim Rüzgarların savurduğu bulutlar gibiydik nereye gideceğini bilmeyen nereye yağmur gibi ineceğini bilmeyen başka diyarlarda güne merhaba diyecektik zaman ve mekan ötesinden iki Okyanus yakasından seslenecektik, ama üzülme sevdiğim, bu kaderim sonra hüzünlere gark olduk birşey söyleyemedik bulutlar kapladı gökyüzünü birde gölgeler birazdan inecek yağmur umudunu kesme sevdiğim kader işte |