gölgekaranlıkta, sessizce uzaklaştı gölgen sessizliği arar gibiydi masumdu tüm yalanlardan sırlarla doluydu .hiç konuşmadan gidiyorum demeden öylece kayboldu. ben miydim göl- gölgeni titreten ben miydim onu böyle ürperten kaçıyormudu kimden korku doluydu neden gölge ışığa küsmüştü karanlıkta kaybolmak daha iyi der gibiydi giderken öylece kayboldu gittin... burdayım ben bıraktığın yerde ya döndüğünde göremezsem seni sesini duyamazsam yanımda oluşunu, anlayamazsam kime derim kimden sorarım seni kim görür ışığa küsen gölgeni kim duyar sessizce dökülen sözlerini dön lütfen sarılma karanlığa sessizliğe sarılma beni burda beni sensiz beni karanlıkta bırakma. .......... |
ne bir dilim elmaya benziyordu
ne bir sıcak sevince
..."
çok güzeldi.
şiirin hiç bitmesin.