ÇAĞIMIN İNSANI
Hâlâ taş elinde düşünde hâlâ sapan
çağımın insanı. Uçaktaydın, kanatları ölüm ve kötülük taşıyan, -gördüm seni- ateş arabasında, darağaçlarında, işkence çarklarında, gördüm: sendin, kıyıma inanan biliminle, yanılmaz, aşksız, İsasız. Öldürdün yine hep öldürdüğü gibi ataların öldürdüğü gibi İnsanı ilk gören hayvanları. Ve bu "Dağa gidelim" dediği günkü koku kardeşin kardeşe bu kan kokusu. Ve sana kadar gününe kadar gelen o soğuk inatçı yankı. Unutun ey oğullar topraktan yükselen kan bulutlarını unutun babalarınızı: kül altında kalmış mezarları, rüzgâr yüreklerini karakuşlar almış. |