Unutulmuşum...
Neredeyim?
Biliyor mu beni unutan yüreğin? Ve… Elimde ne var biliyor mu? Ne yapıyorum yalnız başıma ? Bilemezsin ki! Unutulmuşum sanırım; unutamadan!.. Faroz limanının en ucundayım; güneş altında Kapkaranlık zaman dilimlerinde gezinir ruhum Bedenimde ateşler dolaşırken benliğim üşür Çünkü; Çünkü elimde eski bir resimde anılarım ağlamakta… Deniz var arka fonda; Gökyüzünde sevişen iki martıyı yakalamış objektifi kameramın Güneş gülmekte bulutsuz bir gökyüzünde Deniz alabildiğine bir çarşaf gibi uzanmakta... Oynaşan karabataklardan İki tanesinin tam denize dalışını yakalamış makinem… Sen; Sen habersiz… Sen vurdumduymazcasına gülümsüyorken uçup giden zamana Gözlerin gözlerimdeydi Hayat dönüyordu işte, dönüyordu akıp giden zamanda karabasanlarıma… Şimdi bir kör kuyu gibi oturmuşum; kalmışım resmin ile baş başa Sana çektiğim bu resimdeki denizin ıslaklığı avuçlarımda Martılar hâla daha gülüyor Karabataklar yine oynaşıyor denizde Güneş yine gülüyor bulutsuz gökyüzünde… Ben yanılgı yaşıyorum kendi başıma Her şey yerli yerinde Fakat avuçlarımda deniz suyu yok… Gözyaşlarım ıslatmakta resmindeki sonsuz derinlikleri Rüzgar ıslık çalıp üşütüyor şimdi Yanaklarımdaki gözyaşı izlerini… Metin Kaya İLHAN Faroz TRABZON |