Kopuş 2
Ah, utanç, ağırlıksın bana! Ah, bulunç, bu erken
Kopuşta o kadar düş, hala direşken! Ben, insan, ne zaman boş dermesi olsam Şakakların ve dudakların ve gözlerin, ayaların, omuzların ve yanakların! O zaman dörtlüklerin ıslığıyla, çığlığıyla onların, işaretiyle, Kasvetin berkliğiyle, gençliğiyle onun Ben onları tüm feda ederdim, hücuma kaldırırdım onları, Saldırırdım senin üzerine, ayıbım benim! |