Sessiz Ve Karanlık...
gecelerim uykusuz
aklımda gözyaşım ben ise yorgunum. dumanlı dağların ardında soğuk bir beden sanki gülümsüyordu ölüme. seslendim hey hayat niye bu kadar acımasız ve zalimsin. var mı başka ölümden daha soğuk beden boyun eğmiş ölüm bir bahane. bulutların arasında kendini gizleyen güneşe sordum yüreğim yalnız diyordu. unutmuş gibiyim yalnızlığımı yüreğimde hep hüzün yatıyor. düşündükçe masum bakışlarım yansıyor suskun duvarlara birikiyordu tek tek takvim yaprakları ve ben o an isyan ederken kendime bulut döküyordu yağmuru kokusunu duyduğum kırmızı toprak gülümserken ben ağlıyordum çünkü yalnızdım rüyalarımı anlatıyordum duvarda ki duran o soğuk bakışlarıma. gözlerimde son damla düştüğünde gökyüzü sessiz ve karanlıktı tükendi bütün umutlar beden ise yorgundu... Hüseyin YANMAZ 08/06/2012 |
yalnızlığımı yüreğimde hep hüzün yatıyor.
düşündükçe masum bakışlarım yansıyor suskun duvarlara
birikiyordu tek tek takvim yaprakları
ve ben o an isyan ederken kendime
bulut döküyordu yağmuru
kokusunu duyduğum kırmızı toprak gülümserken
ben ağlıyordum
çünkü yalnızdım
rüyalarımı anlatıyordum duvarda ki duran o soğuk bakışlarıma.
gözlerimde son damla düştüğünde
gökyüzü sessiz ve karanlıktı
tükendi bütün umutlar beden ise yorgundu...
Duygusal bir şiir çok beğendim kutluyorum kaleminize sağlık selamlar............