GÖNÜL HANEM VİRANE

Söylemedim derdimi ne menekşe ne güle
Havale eyledim de gül dalında bülbüle,
Sahip çıktı kalbimde açan lale, sümbüle,
Gönlümü mekân tutup istediler de tapu,
Def olun diyemedim işte orada kapı.

Hep içime akıtıp göz denen ibriğimi,
Acılarım ağarttı kaşımı kirpiğimi,
Belli etmedim ama tükenip bittiğimi,
Baharda bile bahçem hep alabora tipi,
Biri gelip çekecek boynumda yağlı ipi.

Gözlerimdeki yaşı sessiz, sessiz silmişim
Bu dünyanın kahrını ben çekmeye gelmişim,
Neşeyi hiç tanımam gamı yoldaş bilmişim,
Yüreğim patlayacak sanki sanayi tüpü,
Doldurmuş Mevla beni ben deniz çile küpü.

Dağlar ne ki yanında içim doluyken eza,
Yaradan beni gördü dedi sana bu seza,
Bende bu dertler ile daha yaşarsam keza,
Bana verilmelidir çilekeşlerin kepi,
Ecel almazsa beni artık yutarım hapı.

Böyle yaşamaktansa razıyım ben ölüme,
Prangalar bağlanmış yüreğime dilime,
Kavuşmadan gidersem bende nazlı gülüme,
Gönül evim virane, yüreğimse harabı,
Gördüğüm her yönümde sevgilinin serabı

HAVVA KESKİN