YAŞAMIN KENDİSİ
Bir inci çiçeğinde patlamaya hazır
Zorda kalındı mı kaçılan sevide değil Gökyüzünü haykırarak kendine çeken deniz Ne aldıysak onu sarıyoruz aç gövdelerimuize İlk lekesi düşüyor Bu kez sağlam ve inatçı Kaygulara ters dönmüş Tanrılarımıza Gözlerimin arasında tüm renklerin Saçlarımın kıvrımında Boşluk, yine boşluk, yine ardarda gelen Doğa, sonsuzun sınırında Çıplak göğsünü gördüm Bir insanın alev alışını sözcüklerden Açılan gedikten sular taşarken Kocamış yüreğimin aldanıp Güneşte gevrediğini Daha güzel, daha olgun, ayaklanmaya hazır Durmadan savuran beni Ama görmediğim, ama bilemediğim Suskunluğum o denli yalın ve tek başına Bütün damarlarına dek açılmış Yaşamın ta kendisi Koca meşe ağacı Her gün daha güçleniyor Sana asılan ellerim |