SUYU YİTİRMİŞSEK
Sürüyle kuş havalanır kafamdan
Bir atımlık yakındadır yalnızlığın gövdesi Sokaktan, duvardan, çağdan öte Şavkıdır insanımın Ve bilincimin sesi. Duttaki böcek ipeğine dönüşür Çocuğuma, oğuluma Özünü saklar başağında taneler. Hangi ağaç sıyrılır kabuğundan Hangi çekiç savrulur sahibine Kabartmadan yapısını tırtılım? Bir benden bir senden arıtırız güzeli, Daha köke gitmeden suyu yitirmemişsek Düşer toprağımıza taze yüreği Umudun ve kavganın namlularıdır. Rüzgarında açılıyor gelinciğim Gerçek ince ince aramızda kayıyor Bir kez daha, bir daha, bir daha Zaman soluğumuzda yalnızca bir yamadır. |