-bütün gibilerin değili: kimsesizlik
yalnızlık bile değilmiş...-

unuturdum.
eskimiş bir ses varmış
yada sesin eskiyen bir yanı.
değil dışkapıları, sevdim bütün kapıların dışını
ulaşılıp aşılamayan dolayımlara yüzverirlerken
sevdim loş ağaçlıklı uzun sokakları
(uzaklıkları)

(yeraltlarının petrolleri tükenirse!.. unutuldu.
sesin
en sessizliğidir spikerlerde yaşadığı-oldu.
gülünki
bir biçim soyutlaması bile değildi-kendisi-
, sarıldı ve sunuldu.)

elleri durduran anlam sıkıntısı
gurbetler edinmek
elinde boşluk bir valizden
yalnızlık bile değil şimdi
bir madenden dökülmüş olmak gibi kalıbına
(erimesi alkolden)
kararması zamanda olan..

gidilir ve susulur
sözün ıskaladığı tortulanır bedene

kim bilir
ıssız bir kimsesizlik mi
kimsesiz bir ıssızlık mı
her insan..