ANDIKÇA O GÜNLERİ ARINIYORUM SENDEN
beyaz ve derin bakardın
yanında kim var bilmek istercesine gülüşün yüzünde gizlenirdi bir ayıp gibi belli ki öpüşlerindeki kaçamaktı anlamın önce soluklarımız karıştırdı geceyi terlerimiz tenlerimizde yoruldu gizledin içindeki sızıyı tarifsiz ve sorulmayacak sorularla sakladın yakınken aramızdan ışık sızmayacak kadar usulca örttük ürkekliğimizi istemesen de anlattı gözlerin yitikliğini gömülüverdi tırnakların çocuk avuçlarına sanki hiç yaşanmamışçasına o gün yaralanmış ve kırık baktık hayata parça parça dağılıp unutulmaya durdu anılar anladık: “kısadır düşler, sürekli yaşanamaz” |