Yıldızsız gökyüzüm olan tavanları,
Seyrederken öğrendim yalnızlığı..

Duvarların gözlerime dokunan prüzlüğünü,
Floresanın makamsız iniltisini,
Gözyaşlarımı..
Gözyaşlarımın soğuk aktığını hissettim geceye,
Yanaklarım karanlık üşüdüğünde..

Yastığın omzuna dayalı başım,
Beynim düşünce mahşeri,
Fazla kalabalık anılar..
Sağanak ağrıları başlatıyor göğüs kafesimde,
Daha gözlerim dinmeden..
Yalnız kaldığımda
Kimse benim kadar üzgün olamayacak,
Fark ettim.
Ama fark etmez bu saatten sonra,
Çünkü bu saat gece,
Çünkü bu saat yalnızlık..
Tek başınasın,
Senden başka herkes sahte kalabalık..

Gecem karanlık
Amenna,
Gündüzümse pek aydınlık sayılmaz ama..
Benim dünyam;
Öyle yalnız,
Öyle sessiz,
Öyle ölü..
Yaşam belirtisi sadece bu şiir,
Yazdıkça yaşadığım,
Okundukça dirildiğim..

Birkaç satır işte,
Birkaç satır iste.
Acıyan yaralarını sarayım,
Senin de..

Çünkü iyi geliyor,
Çünkü iyi gidiyor bu saatte..

Ahmet Kastancı