soğuk kanla bilenmiş bıçak üstü
yürümek yaşamak upuzun
kendi kanıyla da doyarmış insan
açlık çekimi avuntusuyla
(y)arımla uçurum bakması
öz kapalı dönerken baş
yerçekimi travması
gökle – yer arası bir kanat tak uç
bir düş hele, derin dehliz aşağısı




tıkanması art damarın senimsizlikken
öteki adına ben gözü ile
ben adına sen gözü ile
ötesiydi her şeyin oysa
başka bir şeyi gerçekleştirmenin
değilken aykırı eğretilemesi çok şeyin
bırakılmışlık kokusu sinmiş içte
gönüllü acı yerleşik mülteci




ipini çekerdi sesin karanlık sabahların
karanlık yağmur giyinmiş rüzgâr tanık
kimliğin yokluğuna
kuzey seciyesinden sor
nasıl meltem nefesli olur dokunuşu
billûr damlalar nasıl öperdi
sesini, senmişsin sayıp
akan gözyaşlarımı
büyürdü içimdeki kız büyürdü daha
öğrenmek hevesli
ağlatırmış mutlulukta, acı gibi
en dibinin yanması ondanmış gözlerin
bayramlar sağarken sevgili göğünden
acırmış insan eli
moruna mor, yeşiline yeşil ışıltılı
gök çarpıntılı, aydınlık
keskin pırıltısıyla keserken sesi dili




kavuşmak çoğalmaktı yaşamaya
sadece ama sadece duymakla…
ötelenir her şey sonsuz kere …













Şükran AY