Sensizliğin SeniBu sensizliğe mahkum olan benliğim Yokluğunu kusuyor gittiğinden beri arkandan Kalbim sevgiye aç bir o kadar da iştahsız Canı sen çekiyor ama artık sen, ona imkansız Sen mi benden gitmedin Ben mi senden gidemiyorum bilmiyorum Yokluğunun korkusu sinmiş hayatıma Her gün sensizliğin kenarında uyanıyorum Senden sonra doğan güneşi hiç üzerime alınmadım İlk ışığında bana tahsil ettiğin karanlıkta batırdım Şimdi karanlık şehirlerde, Olmadığını bile bile seni arıyorum Tanımadığım sokaklara anlatıyorum eşgalini Ben gibi herkes bihaber aldığın nefesten Verdiğim nefeste rüzgara haykırıyorum içimdeki sen isteğini Kim bilir belki duyarsın, içini ürperten bir esintiden Ne sana gelebiliyorum Ne de senden gidebiliyorum Geceleri yokluğunun koynunda, seninle uyuyorum Seni sana anlatıp kendimle dertleşiyorum Bir yalnızlık fırınında, Piştikçe sen kokuyorum |