YALNIZ ADAM
Loş bir sokakta yürüyorum boş adımlarla.
sırtımda eski bir kaban var, üşüyorum... Beni karanlığın esaretine terk eden , Kurgularda yaşadığım gerçekler görüyorum. hani o odun ateşinde ısınan çocukluğum, hani beni sarıp sarmalayan ana kucağı, nerede babamın nasır tutmuş elleri... şimdilerde gök yüzünde yalnız bir uçurtmayım. nereden estiğini bilmdiğim rügarların kimsesiz çocuğuyum işte. Dil mahkum kalınca suskunluğa. Halimi anlatacak her yürekli sözcük Geceyi delip geçen sesiz bir çığlık olup Yükseliyor semaya. Sönüyor ışıklar birer birer. kıvrılıp uyuyor gölgeler ve ben ağır ağır bir mekan gezerken harebelerde hala içimde yaşayan deli çocuk ;bilki seni ilk günki heyecanla yaşıyorum. |