Yorgunum
İncir ağacının gölgesinde yetişmiş,
hoyratça koklanmış, dikensiz gül kadar yorgunum. Doğru bir tane değilmiş, tükettim tüm yanlışları, dergâhından kovulmuş abdal kadar yorgunum. Kendimin galibi, nefsimin mağlûbu; sıratı geçmiş mücrim kul kadar yorgunum. sorulmadık soruların cevabını aramaktan, eksik yanımın açtığı yaraları sarmaktan yorgunum, Ayan dertlerime gözümle, mahrem sızılarıma özümle, gizli gizli ağlamaktan yorgunum, Rahmet deryasında, yundum yıkandım, arındım. Simsiyah’ı, astım gümüş saçlarında, vicdanının gölgesinde kuruttum, beyazı beyazdan silmiş kadar yorgunum. diri diri mezara gömülmüş, kız çocuğu kadar kırgınım... Simsiyah |
Saygılar, selamlar