Hüzn-ü seher vaktinde Arafata yükselirken ruhum,
Ellerim EYÜP’ün koynunda.
Yedi tepeden arşa yükseliyor dualarım
Hepsinde sen sen kokuyorsun sevgili.

Hissediyor musun gözlerimden akıp giden seni
Duyuyor musun haykırışlarımı İstanbul?
Ben bu gece her şeyimi kaybettim kaybettim kaybettim.

Sahra çölünde yanan mecnuna varıyor gözyaşlarım
Leyla’ya dokunuyor çaresizliğim.

Sen olmadan üşüyor İstanbul
Ben üşüyorum.

Kız kulesi kadar yalnızım
Savrulmaktayım hırçın dalgaların koynunda.

Göz göze geldiğim azgın dalgaların çığlıklarıyla
Bağırmak
İçimi dökmek istiyorum

Susmalara teslim oluyor dudaklarım ansızın
Sensizliğin sesini dinliyorum boğazın maviliklerinde

Sen yoksun
Herkes kalabalığında bu şehirde

Kimileri yol gözlüyor uzaklarda
Kimileri sevda türkülerinde boğulmakta
Kimisi ağlamaklı benim gibi.

İstanbul biz olmadan sessiz…
İstanbul sen kokuyor sevgili.

İstanbul aşktı
İstanbul şimdi ayrılık!

Durdur saatini İstanbul
Ayrılığa vuruyor zaman
Canım yanıyor, canım

Yitirdiğim sevdam ayaklar altında istiklalin kaldırımlarında
Bir veda kurşununa dayanmadı hayallerim

Hercai bir ayrılığa yenik düştü bedenim
Eşhedü en lâ, lâ ilâhe illallah düşüyor yüreğime

Ey saklı şehrim vakti geldi gitmelerin
Sevabım olmadın, gün/ahımla veda ediyorum
Bu gece kendimden vazgeçiyorum

Dokunma sakın bana İstanbul,
Artık sevmek istemiyorum.

Erkan İpek