BU ŞİİRİ KARLI BİR GÜNDE YAZDIM ERZİNCANDA
HANİ DÜŞTÜN DİZİN ÇOK ACIDI YANINA GELEN YAŞLI TEYZE ÜZÜLME BÜYÜYÜNCE UNUTURSUN DEDİ YA
HEP GÖZLERİMİ KAPAYIP ZAMANDAN GÜÇ DİLEDİM GEÇECEK DİYE..MEĞER BÜYÜDÜKÇE DAHA ÇOK ACIYORU KALBİM...GEÇ ÖĞRENDİM...

BÜYÜDÜKÇE ACIYORDU KALBİM
Esmez mi bir rüzgar ufuklardan,

parçalamaz mı yüreğimizi ?

Bıraktığımız bir çok hatıra

hepsi hepsi kaybolup gitti..

sevgilerin,

bunları birleştiren ağların yırtıldığını görür gibi oldum.

Sokaklar ürkekti, karesizdi.

Şehri bembeyaz bir örtü kaplamıştı.

Camlar,duvarlar neredeyse beyaz bir tül ile örtülmüş,

hüznü de yakıcıydı.

Rüzgar en hırçın sesiyle yıkıp geçmişti etrafı.

Geriye sadece değeri bilinmemiş bir hayat kalmıştı.

Yüreğin en kıyısına vurmuştu zincirlerini.

Günbatımı yaklaşırdı sessiz sessiz.

Esen yeller biran durur,teslim olurdu hayata.

Asude sular akardı gökyüzünden.

sular yerine damla damla biriken kanlardı belki de...

Zaman denilen

meçhul kavramın içinde kaybolmuştu.

Yitik duygular umut bağlardı bir şeylere.

Aslında...

Aslında kaybettiğimiz tadı bulabilirdik hülyada.

Ruhuma akan başak kokan şehrin

sevgi yağmurları akıyordu gökyüzünden.

Sevgiyle yoğrulmuş bu hayatın güzelliği,

bu yaşamın güzelliği getirmişti bizi buralara.

Usulca düşüyorum zamanın yakasından.

Ancak öyle mutluluğa ulaşabilirdim.

BÜYÜDÜKÇE ACIYORDU KALBİM...

Peşimde gezen gölge,

kulaklarıma işleyen tok ses

“sus” diyordu "sus"

Susmayı geç öğrendim

bu yüzden yalnızdım.

Ruhumla görüyor,

ruhumla akıyordum hayattan.

Kar bir taraftan,rüzgar bir taraftan esip geçti.

Tıpkı bir masala girer gibiydim.

Küçük sevinçlere karışma umudu ise

zor bir hayattan kaçmak anlamına geliyordu.

Yaşamak daha zordu.

Çünkü hayat düz bir yol değildi bizim için,

zaman zaman yolumuza çıkan

papatyaların o güzel görüntüsü yüreğimizi yoklayıp dururdu.

Keşke hayatı hep

buğulu bir pencerenin ardından seyretmesek de

gereken buydu belki de.

Her şeyi yerinde ve zamanında yaşayabilmek…!

BÜYÜDÜKÇE ACIYORDU KALBİM...