Âdemoğlunun en büyük gurbeti cennetteki yasak meyveyi yemesiyle başlamış.

İnsanın biricik yüreği ondan sonra derin bir hüznün, ızdırap ve gurbet duygusunun sarmalına gark olmuş, yüreğine yakan bir ok gibi saplanmış kalmış.

Yaratanından uzak, gurbetlerde garip, kalabalaıklar içinde yalnız ve kimsesiz, kavuşma gününün hasretiyle fügân edip, yanıp durmada...

Kapana kısıldığı bu gurbette sanatın insan için anlamı; ötelerin hasretini dile getirdiği ve özlemlerini seyre daldığı pencereden başka bir şey değil..

İşte böyle özlemler ilhâmımız, gurbet, temamız, şiirler dilimiz ve yârânımız olmuş.

Hani şair ne güzel demiş:

Gurbet o kadar acı/ Ki ne varsa içimde
Hepsi bana yabancı/ Hepsi başka biçimde
Ne arzum ne emelim/ Yaralanmış bir elim
Ben gurbette değilim/ Gurbet benim içimde

"Bırak gurbet benim yakamı" diye ne kadar da feryâd etsek, biz gurbette değil gurbet, hep bizim gibi, öeteler ötesindeki Yâre hasret olnaların içinde olacak...

Kutluyorum gurbet hasretiyle yanan yürek sesini ve hüzünlü şiirini..

Selamlarımla
Sevim



Hattate Sevo tarafından 5/4/2012 6:01:27 PM zamanında düzenlenmiştir.