Karanlığa Açılan Pencere
O kadar bitkin düşmüş ki kelimelerim ,
Her satır mutsuzluk sıçratıyor etrafa ... Umutlarım içinde çürüyen ruhum , Bu baharda , annesinden ayrılan kuzular gibi Can çekişiyor hıçkıra hıçkıra . Ateş düşmüş ki bedene Nasıl sızlamasın . Her güzel gün gibi , Karanlığa acılan pencereden bakıyorum. Güneş küsmüş , yüzünü dönmüyor bana ... Gökyüzü kan ağlıyor üstüme , Her yer umutsuzluk , öfke ve ihanet dolu . Gölgem bile küstah bugünlerde , Bir sağımda bir solumda Sabit değil eskisi gibi ... Aynaları sormayın gitsin . Her baktığımda ayrı bir yüz Hangisi ben seçemiyorum . Öfkeyi giydim , bedenimin her karesine karamsarlık sıktım bugün Maziden kalan bir mutluluğu çantama sıkı sıkı kapattım . İstemem kaçsın , birine bulaşsın . Bencillik mi dersiniz bilemem . Ama ben istemem gelip geçici mutluluğu O yüzden bencilim, olmasın kimse mutlu Herkes bakmalı, benim gibi karanlığa açılan pencereden ... |