iki kişilik aşkımın
öznesi yarım kalan aşka yeteceğini sanmıştım,yanılmışım..
ayrılık gelip çattı.
cümle yetmezliğinden dudakların bir çift
kelimeyi çok görüyordu bana!
oysa ben cümle obezitesi dudaklarımda
dile gelmeyi bekleyen onlarca sözcük barındırıyorum.
bağış yapabilirim dudaklarına!
dudaklarını çatlatan hava ısısı değil,
kalbinin soğukluğuydu!
sevgi yetmezliğinden aşkı göremeyecek
kadar eksikti kalbin!
ve kuru dudaklarından bir kelime duyuldu.
’’gidiyorum’’
gözlerimin kuruluğuna son verdin,
artık hep yağışlı,
yaşlı,
hep ihtiyar!
ayakların..
Tanrının yürümek için bahşettiği organı gitmek için kullanıyordun...

sessiz çığlık: gel...

kirpiklerim susuzluğa susadı..
gözlerim su serpiştiriyordu,
ilk ektiği tohum sensizlikti
ve ektiğini biçiyordu..
giderken bakmadın arkana,
oysa baksaydın görebilirdin,
gözüm arkada kaldı, sevginse solumda..
sen,etten ayırdığın tırnağa
sevgin kadar yapay güzellik veriyorsun.
oysa tırnak etle güzel..
ve sevgin kriz geçiriyor.
doktor soruyor
’’neyi var?’’
’’kalp yetmezliği var’’ diyorum, kalbi sevgiyi taşımaya yetmiyor!