ÇIT
çıt...
kapı açıldı sessiz adımlarım oda da yankılandı bir ışık düştü yere aydınlattı yaşamın zerrelerini çıt... kalbim çarpmaya başladı küçük bir ağlama doldu kulaklarıma soğuk hissetti kuçuk bedenim korunmasız güvensizdi etraf sesler sesler duydu kulaklarım ilk kez tanımadığım bilmediğim çıt... canım yandı galiba anlamadım şaplak mı indi yoksa popoma ah evet evet şimdi anladım bu çıt... beni ayırandı beni ayırandı bu çıt... anne kokusundan anne rahminden dünya denen yer burası olmalıydı. çıt... ve artık dünya da idim yanlız ; çaresiz; kimsesiz... |