HER ŞEYE RAĞMEN YAŞAMAK
Gidiyordum
Neresi mi? Önemli değil yeri… Bilirsiniz; Ayaklarınızın ezberlediği yollardan biri… Bir an, Bir kadın geçti yanımdan… Günaydınlaşırken Gözleri çapaklı, asık suratlı yüreğimle… Bir kadın… Sanki saçlarını unutmuş evinde, Küsmüş kaşlarına, Alışkın olmadıklarımızdan; Ya da her zaman göremediklerimizden… Gülümseyerek baktı bana… Soluk benziyle, İnci dişleriyle Yorgun düşmüş bedeniyle Yüzüne nakışlanmış tebessümüyle, Hayat güzeldir dercesine, Sanki Haydi, at şu asık suratları; Yaşamak, her şeye rağmen yaşamak Demek istercesine… Ve umutla geçti yanımdan… Durdum o an, Bir ah çektim derinden… Pişmanlık kokan bir nefes, Bulaştı gökyüzüne… Utandım kendimden, Hüzünleri teker teker Topladım yüreğimden, Ve tükürdüm onları hemen… Ve yoldan geçen birine Tıpkı onun gibi; Yaşamak, Her şeye rağmen yaşamak Demek istercesine Umutla, güldüm ben de… ZUHAL ERASLAN |
Tıpkı onun gibi;
Yaşamak,
Her şeye rağmen yaşamak
Demek istercesine
Umutla, güldüm ben de…
İkinci okuyuşum
Ahmet Arif in şiirlerindeki gibi temanız hep umut üzerine sanırım
Başarılı kaleminizi kutluyorum