//Beklemek söz vermek sevgili...
Bekliyorum çocukça seni...//

umuda dair ne varsa,
ağaç yontuyordun çocukça
hatırlıyor musun o günleri
tahta kamyon yapmıştın
kareydi tekerlekleri
dönmüyordu zamanın çarkına karşı
olmaz ki akıllım demiştim
dolanması için yuvarlak olması gerek
ay gibi,
güneş gibi,
yıldızlar gibi
ışıldayarak bakmıştı gözlerin
keşke söylemeseydim


gülen gözleriydik hayatın
uçsuz bucaksız maviliklere yol alan
kırılgandı yapın
büyüktü umutların
nisan yağmurunda ıslanırken
çıkıverdi gökkuşağı
kapıp gelmiştin uçurtmanı
hızla yükseliyordu uçarak
yetişmedi ipi bulutlara
çare soran gözlerle baktın bana
bırak gitsin dedim yıldızlara
süzüldü sonsuzluğa
bakakaldık ardında
küstün hayata


bahçede oynarken bir gün
oynamıyorum dedin
ne var ne yok topladın
güneşi yanına aldın
geceyi bana bıraktın

küçük çark yuvarlandı
dönerek yürüdü çember
büyüdü içindeki çocuk
küçük bir kızdım
geride kaldım


düşününce o günleri
anlıyorum gidişini
darılmıyorum sana
küs durma bana
biliyorum…
kuşkanadında özgürlüğe âşıktın
ufkun ötesinde ne var merak etmiştin
gökyüzünde uçurtmanı aramaya gitmiştin
bulunca geri gelecektin

//Beklemek söz vermek sevgili...
Bekliyorum çocukça seni...//

14 Nisan 2012 – Zeynep Özmen