HÜZÜN ÇİÇEKLERİ
Çocukluğumdan hatırlarım
Burkulduğunda ayağım Nasılda sızlar acırdı Çaktırmazdım pek Saklı köşeleri Sulardım. Şimdilerde Burkulunca yüreğim Daha beter acısa da canım Nereye gitsen ağlayamıyorum Sel sel birikiyorum içimde Taşamıyorum Boğuluyorum. Kırlar var oysa içimde Irmaklarda içimde çağlıyor Çiçekler yetişiyor renk renk Boyunları bükükte olsa Güzeller hep Seviyorum. Hüzün çiçekleri koydum adlarını Biraz bana benziyorlar… 14 Nisan 2012 / Cumartesi – İstanbul Neyzence Şiirlerim / Neyzen Muharrem Ali |