Ortaköy Sahilinin, deniz kokan arnavut kaldırımlı taşına

Kurulmuştu iki eski sandalye ve kırık dökük bir masa

Bir güzel oturmuştu, tek başına o masanın başına

Karışmıştı gözyaşları, İstanbulun yağmuruna, yaşına


Elinde kırmızı gül, avucuna bakarken

Ne düşünüyordu bilmem, bakıp bakıp ağlarken


O gizemli yüzünde derin izler saklıydı

Kusursuz güzelliği herkeslerden farklıydı

Bir aşk sarmalı mıydı, yoksa bakıp durduğu?

Yoksa gülde mi gizliydi, hayalini kurduğu?


Belli ki yanıyordu, acımıştı yüreği

Başı öne eğilmiş, bükülmüştü bileği


Bir Cezaevi Tablosuydu o, düşten resme dökülmüş

Baktığı o gül solmuş, ölmüş, boynu bükülmüş

Vurmuştu yar hasteri, kırmış kanatlarını

Silecek kimse yoktu, ıslak yanaklarını

----------------------------------------------
Sen, resmini çizdiğim içimdeki Portresin

O kırmızı elbisen, yerlerde sürünmesin

Bak, şimdi benimlesin, sıcak yüreğimdesin

Salonuma renk verdin, artık tam yerindesin