(I)

Raslantısal rasyonalitemin çıkmaz sokağında
Ne çıkar sağladığını asla kestiremediğim
Çıkar kapılarında
Uzun soluğumla ayakta bekledim
Biraz temiz hava almak istedim
İhanet edip,
Ciğerlerimi kendine tutsak eden sigara dumanına…
Evet, temiz havada bol bol sigara içtim,
Bir de ekmek arası bol acılı bir yalnızlık yaptırdım,
Afiyetle yedim.


(II)

Ben saydım!
Tam dokuz iklim yaşadı
Sen dolu tek hücreli düşlerim
Kendi içinde bölündü
İkiye ayrıla
Ayrıla
Çoğaldı…
Ama yanıtını asla bulamadım.
Kim cezalıydı?
Kara tahta önünde tek ayak üstünde bekleyen mi?
Uçtuğu ucube gökyüzünden burun üstü yere düşen mi?


(III)


İki öfkeli bulut…
Kadar;
Hiçbir şey ürkütücü olamaz kanımca doğada
Ben yıldırım öfkesinden çok korkarım çocukluğumdan beri
Yedi yüz yetmiş beş binde bir ihtimal…
Bilseydim bulutun içinin bu kadar dolu olduğunu
Asla giydirmezdim o sözcükleri
Bilinçaltımın kapılarını böyle aralık bırakmazdım
Ego ile İd savaşını
Ben kazanırdım.


(IV)


Ateşi ilk kim keşfetti?
Yazıyı ilk kim icat etti?
Noktalama işaretlerini ortaya ilk koyan kim?
Nokta neden hep virgüle özendi?
Ödünç alıp bir yalandan kuyruğunu
Kendine armağan etti
Başardı başarmasına da
Hep ruhundan ödün verdi…


(V)


Işıksızken gözlerim acıyor,
Dudaklarım kanıyor,
İçimdeki dalgalar kıyıya çarpıyor,
Mum eriyor,
Kadın çiseliyor,
Mum devriliyor,
Oda alev alıyor.

Karanlık belirsizleşiyor…