Yokluğunun en dağınık zamanlarında kalmışım,
-Özledim- dedikçe dilime çatlıyor varlığın,
Ruhuma düşen en kirli karanlık gibi,
Bir kahkahanın arasından sızmış hüzünlere bak,
Sence gülüyor muyum?
Canım ablam benim,
Al bütün bu harfleri,
Nasılsa sana anlatamadım,
Hiç konuşamadan ve öylece beklerken,
Geçti yine bir bahar mevsimi,
Bir yağmur ortasında yada,
Bir ağlayışın arkasından sen de duymadın beni,
Sen duymadıkça ben daha çok ağladım,
Ben ağladıkça hiç yaz gelmedi…
Her sabah uyandığımda bir boşluk içinde kalıyorum,
Ne kahvaltı ne de sıcak bir çay…
Hiçbiri yok…
Kuşların sesini bile tutamıyorum bak,
Soğuk sabahların en mutlusu benken,
Şimdi uzaklardasın ya,
Sen bana yokken,
Gözlerime çok dolu dolu geldin,
Yüzüme damla damla acın çöküyor,
Yere yığılıp kalmak ve,
Üşümek istiyorum,
Uzak bir gürültünün içinde ölmek yada,
Bir otoban sesine içimi atmak belki,
Belki -kırılmak- adına nefret etmek benden,
Ama sen nefret etme benden ne olur,
Henüz… ama henüz,
Seni -özlemeyi- daha bitirmedim ablam…
Şiir-B.Biricik
17.07.2010
Saat:02:09