SüzgünNe zaman bir şiire düşsem Pencerelere düşer akşam ışığı İçimde onulmaz yaralar sarılır Teni siyaha çalan kadınlar Beyaz kayıkları yolcu eder Yalnızlık kendi içinde karılır Sahipsiz bir limana demirli Düne dair umutların çokluğu Gece kendi türküsünü söyler Duyulmaz isyanın gölgesine duranlara Onca yığının görkemli sunağında Çelişkinin hummalı gözlerine yer açılır Ve kaybetmenin rengi Yerini maviye bırakır… Aytekin Orhan |