Hayatın ölüme doğru giden treninin
u/mutsuz vagonunda seyir halinde bedenim,
sağımda pişmanlıklarım solumda keşkelerim refakat etmekte yalnızlığıma
kocaman sandığım mutluluğum yenik düştü hercai ayrılığa
ve ben ölümüne rahmet okuyup
hüzün yüklü heybetimle kıyam ettim yalnızlığına...

Sineye çekilmiş hayallerim saklı bivefa hayatın zifiri karanlıklarında
Zühre’nin Tahir’i olmak için tarumar ettim ömrümü biçare
Nakşederken ayrılıkları aşkın en güzel vaktinde
Sensizliğin rayihasında astım birer birer masum hayallerimi
Hece hece seni bahşettim umutsuz yarınlarıma
Senden sonra günah bildim aşkı sol yanıma
Ve ben günah olduğunu bile bile kıyam ettim yalnızlığına..

Sensizlik senfonisi çalarken kapımı ardın sıra
İllegal dualarım oldun alaca karanlığın ayazlarında
giyotine benzer gözlerine yenik düştü gözlerim bir eylül gecesinde
çıplak hayaller büyüttüm senden sonra çürümüş beşiklerde
ve ben ağlayan bir çocuk misali
kimsesiz,
kör karanlık kuytularda kıyam ettim yalnızlığına..

Sersefil bir dram meseli şimdi yokluğun
Ölesiye bir yoksulluk ve yapmacık gülüşlerim kaldı suretimde
isimsiz şehirlerde kaybettiğim kendimi arıyorum ezip ezip kaldırımları
ya sabır’lar düşüyor yüreğimden
ve ben ziyan olmuş şarkılarda kıyam ettim yalnızlığına...