Aydınlık zamanlarda, siyah hayaller kurardım.
Hiçbirşeyi gizleyememiştim kendimden,
Kaybedilmiş korkular, kırılmış umutlar ve paramparça aşklar,
İçimde uzakta değil, onunla taşıyordum ruhumu.
Aslında o biraz sen, biraz biz biraz da kendisiydi hayatın
Sadece onunla başlayabileceğim bir sona hazırlanıyordum
Arkama bakmadan rüzgar olmayı deli gibi esmeyi düşlüyordum.
Son ıssız gecelerime, gökyüzüne ve martılara
Selam verip, yanlızlığı gecelere terk edebileceğim günü bekliyordum
Geride Bir mesaj bırakarak rüzgarın dans ettirdiği defter sayfalarında;
İşte gün serinledi bende gölgemle baş başa kaldım
Seni şiirlerimle gölgelerim, yazları devire devire
Yüzümü uçura uçura yürürüm
Zaman’ı gezdire gezdire vururum bir gölge gibi kendime
İçimdeki son, sonumdaki ben, benliğimdeki vefalı gölgem

Ceylan Şentürk