Yalnızca huzurdu,sevilmekti açlığım.
Açlığıma bir yarada sen açıp kaçtın
Yarı yolda bırakmak senin işinmiş anladım
Uykusuz sabahları kendi kendime yaşadım
Senin gibi yüreksizi sevdiğimde anladım


Her gün yolunu gözleyen ben değil miydim
Bir çocuk misali sevinirdi yüreğim
Bir parça mutluluğa erişmek için,
Senden bana benden sana yol bulup
Huzuruna ermekdi tek gayem bilemedin


Katıksız yemek yemek midir be zalim
Zalimden sevgi dilenmek acizliktir bilirim
Dermansız dertler sardı artık bedenimi
Kan reva içinde gözlerim durmadan sızlıyor
Sızlayan yerlerime ihanetin tuz basıyor


Sözlerinle yıkılıp,yüreksizliğinle yanan
Her gün dirhem dirhem parçalara ayrılan
Beni benden alıp güvensizliğiyle saran
Sen değil miydin be zalim seviyorum deyip
Yarı yolda çelme atıp,gerçeğin tokadını yapıştıran


Yar olup saramadın beni sinene
Can olup katamadın beni gönül hanene
Güvenemedin bir türlü kendi kişiliğine
Hıçkıra hıçkıra ağlattın ya beni
Ölsem de unutmam yüreksizliğini


Yara açtın artık Sinemde benim,
Bu can seni nasıl sevmişti bilseydin
Adını haykırmak istemiyor artık dilim,
Bu son şiirimde yine ...
Seni çok sevdim çok sevdim ...
Kıymetimizi bilemedin be yüreksizim