Sıradan şehir rüzgârlarını kokluyor bir buse
Uğramayacağımı biliyor dalgın gözlerine
Parmağıyla işaret ediyor geçtiği yolları
Son bakışın ön çalışması yüzüyor
Gökyüzünde sessizce

Gece aldırmıyor çocuklarına
Karnaval cenazesi gibi parlarken ay
Göz-yaşının önemi yok
Cemre çoktan düştü kıyı şeridi çimlerine

Boş alüminyum kutuları eziyor çuvallara açlık bekçileri
Martı lisanları kuzeyden yankılanıyor
Sevişmeyeceğimi biliyor Karşıyaka
Fayton sesleri kırbaçlıyor sarhoş vapurları
O ise İskeleyi bekliyor
Sefersiz, sessizce

Aşk çehresini nakışlayan ip kopmuş
Şiirini bitirmiş mevsimle sürükleniyorken zaman
Önemsizleşiyor manzara tabloda çıplak kalıyor mutluluk
Daha önce defalarca soyunmuş gibi bu hüzne
Donuk bir yolculuk

Uzun sürmeyecek
Birazdan rujundan arınacak çilek yeminleri
Takma tırnaklarını kaldırımlar törpüleyecek
Perdelerin arkasına geri dönecek
Perdelerin üstüne bulaşacak saçının boyası
Bahar gelmiş
Sokak müzisyenleri işgal etmiş şehri, kime ne
Papatyalar gibi tepelerden toplanmayacak cesareti
Çok uzun sürecek
Kırkından sonra genç kızlığa dönüşün hikâyesi


Belki de kabullenecek artık yok aşkın o ilk cümlesi
Seni seviyorum mu?
Güldürme beni çocuk
Acı bir tebessümle susacak en içine, susacak çocuğun yüzüne
Şehir şehre benzemeyecek
Kız kulesinin yakınında
Saat kulesinin altında bir randevu verilecek şairlere
Ki hiçbir martin kırlangıçlar gibi dans etmeyecek gökyüzünde…